Ιστορίες αίματος-Ιστορίες προγόνων

Σε μια ομάδα αναπαράστασης η Σοφία θέτει το αίτημα: «γιατί δεν μπορώ να διαφοροποιηθώ από την μητέρα μου. Είμαστε κολλημένες η μια με την άλλη. Δεν την αντέχω, αλλά και δεν μπορώ χωρίς αυτήν. Είναι σαν να ξαναζώ την ζωή της». Η αναπαράσταση φώτισε στη Σοφία μια μεγαλύτερη εικόνα πέρα από την σχέση με την μητέρα της στην παιδική της ηλικία. Την σχέση που είχαν μητέρες και κόρες διαγενεολογικά και πως ένα τραγικό γεγονός,  πέντε γενιές πίσω, όπως ο πόλεμος και ο βίαιος θάνατος των ανδρών της οικογένειας της «έδεσε» μαζί για να επιβιώσουν. Αυτό το «δέσιμο» μεταφερόταν από γενιά σε γενιά, αυτόματα,  σχεδόν ασυνείδητα. Στο σήμερα δεν υπήρχε πόλεμος, ούτε απώλεια ανδρών αλλά το «δέσιμό» ήταν ζωντανό και παρόν. Ήταν η νόρμα του οικογενειακού τους συστήματος. Ενός συστήματος που υπάκουε σε ορισμένους νόμους. Στην περίπτωση της Σοφίας ίσχυε ο νόμος που παρατηρούμε διαρκώς ότι τα παιδία σπάνια, τολμούν να έχουν μια πιο ευτυχισμένη ή πληρέστερη ζωή από αυτή των γονιών τους. Είναι πιστά στην μοίρα των γονιών και των προγόνων τους και για αυτό επαναλαμβάνουν παρόμοια μοτίβα, δεσμούς προσκόλλησης και κακοτυχίες.

Η θεραπεία της προγονικής γραμμής, είτε της θηλυκής, είτε της αρσενικής, μας βοηθάει να βρούμε την θέση μας στην ιεραρχία, να ανακτήσουμε την δύναμή μας και να απελευθερωθούμε. Στο σεμινάριο αυτό εργαζόμαστε τόσο με την προγονική γραμμή του πατέρα, όσο και της μητέρας μέχρι επτά γενεές πίσω. Με εργαλεία μας  την  συστημική αναπαράσταση, τη θεραπεία gestalt, την  αγκαλιά αγάπης καθώς  και σαμανικές και ενεργειακές θεραπείες έχουμε ως στόχο την αντιμετώπιση και αποδοχή της κληρονομίας μας καθώς και την απελευθέρωση από προγονικές καταγραφές. Ίσως και ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε ουσιαστικά στην ζωή μας είναι τιμώντας τους προγόνους μας και αναγνωρίζοντας αυτά τα οποία μας πρόσφεραν –είτε θετικά, είτε κυρίως αρνητικά. Η συγχώρεση σχεδόν πάντα ανοίγει δρόμους με μεγάλη δύναμη.